یک شب سرد پاییز یک پروانه اومد پشت پنجره اطاق پسرک و به شیشه زد: تیک! تیک! تیک!

پسرک که سرش حسابی گرم بود، برگشت و دید یه پروانه کوچیک اونجاست!

پروانه با شور و شوق گفت: می‌خوام باهات دوست بشم، لطفا پنجره رو باز کن.

اما پسرک با اوقات تلخی جواب داد: نمی‌شه، تو یه پروانه هستی!

پروانه خجالت زده سرش رو کج کرد و با صدای لرزون گفت: لطفا پنجره رو باز کن، هوا اینجا خیلی سرده!

اون پسر باز هم قبول نکرد: برو از اینجا و منو راحت بذار!

پروانه با غم زیاد از اونجا دور شد.

فرداش پسرک از رفتارش پشیمون شد و پیش خودش گفت: برای اولین بار کسی خواست با

من دوست بشه ولی من حرفشو گوش نکردم و

پیش خودش فکر کرد که "ممکنه پروانه برگرده و این بار با هم دوست می‌شیم".

مدت‌ها کنار پنجره باز اتاقش نشست. پروانه‌های زیادی اومدن اما از پروانه اون شب خبری نشد.

خسته از انتظار، پسرک پیش مرد دانا رفت و ماجرا رو براش تعریف کرد.

مرد دانا بهش گفت: پسر عزیزم عمر پروانه‌ها بیشتر از یک یا دو روز نیست!

پسرک از اون روز دیگه همیشه یادش موند که برای دوستی و دوست داشتن فرصت کوتاهی

داره و نباید از کوچکترین فرصتی دریغ کرد

می توان هم مثل باران پاک بود می توان پر فایده چون خاک بود

می توان توفنده بودن همچو موج می توان پرواز کردن تا به اوج

می توان بودن چو دریا پرخروش می توان بار غمان بردن به دوش

می توان خورشید شد پر نور شد می توان از تیرگی ها دور شد

می توان بار دگر شد مهربان می توان گل کرد در فصل خزان

می توان بر خنده گفتن السلام می توان بر غصه گفتن والسلام